GGZ diagnoses, trauma's en het ontwikkelen van eigen identiteit

Psychische kwetsbaarheden en sociale media

Om het taboe te doorbreken rondom psychische kwetsbaarheden, schrijf ik regelmatig over ingrijpende gebeurtenissen uit mijn leven. Ik beschrijf hoe mijn trauma's zijn ontstaan, over de diagnoses (autismespectrumstoornis, posttraumatische stress stoornis en boulimia) die bij mij gesteld zijn en over mijn eigen pijnlijke ervaringen uit het leven. Zo zijn er in de sociale media steeds meer jongeren, in de bloei van hun leven, die hun levensverhaal delen. Allereerst wil ik zeggen, dat ik dit echt ontzettend dapper vind en hier veel respect voor heb. Er heerst namelijk een groot taboe rondom het hebben van psychische kwetsbaarheden, het hebben van diagnoses en het delen van pijnlijke ervaringen uit het verleden. Het delen van ervaringsverhalen kan helpen het taboe te doorbreken en ik ben er dan ook groot voorstander van. Echter lees ik steeds meer berichten van deze jongeren, dat ze moeite hebben zich los te zien van hun diagnoses en de trauma(s), die hen zijn overkomen

'Wie ben ik zonder mijn trauma(s) en diagnoses?'

Dat is een grote vraag die vaak naar voren komt in berichten van deze jongeren, die hun levenservaringen delen op Instagram en Facebook. Ook ik kamp met problemen rondom het ontwikkelen van mijn eigen identiteit. Want wie ben ik los van mijn verleden en diagnoses? Nou ik kan je vertellen, ik vond het erg lastig om deze vraag voor mijzelf te beantwoorden. Om deze vraag te kunnen beantwoorden, heb ik dierbaren een persoonlijk berichtje gestuurd met de vraag hoe zij mij zien. Ik heb ze gevraagd een aantal positieve kenmerken op te schrijven, die ze bij mij vinden passen. Al snel kreeg ik reacties terug. Ik kreeg te horen dat mijn vrienden en mijn familie mij zien als iemand die creatief is, loyaal, een dierenvriend, leergierig, een doorzetter, waardevol, goed kan luisteren, plichtsge(trouw) en lief. Ik schreef de positieve kenmerken in een boekje en zette daartussen mijn diagnoses. Al snel zag ik hoe mijn diagnoses wegvielen, tussen alle andere kenmerken die mij identificeren. Ik ben dus zo veel meer dan mijn trauma's en diagnoses. Dat hebben mijn dierbaren mij wel laten inzien. Voor mij was het op papier zetten van de kenmerken rondom mijn identiteit een openbaring. Vaak zie ik mijzelf namelijk als "Sanne met autisme, PTSS en boulimia". Maar ik bén "Sanne, met zo veel kenmerken die daarbij horen en met een hele eigen persoonlijkheid die daarbij hoort". Ik ben namelijk niet mijn diagnoses en verleden. Ik ben Sanne, die ontzettend graag werkt met kinderen, graag zorgt voor dieren, die creatief is, die houd van postzegels verzamelen, graag kaarten en brieven schrijft en ontvangt, die graag wandelt, die graag leest en informatie verzamelt en deelt over psychische kwetsbaarheden. Natuurlijk verwerk ik door mijn autisme informatie anders dan gemiddeld. En heeft de boulimia dagelijks invloed op welke gedachten er door mijn hoofd spoken. Verder hebben negatieve ervaringen uit mijn verleden invloed op hoe ik reageer op nieuwe situaties. Ze verklaren deels mijn gedrag en gedachtenpatronen. Maar naast mijn diagnoses heb ik ook een hele eigen persoonlijkheid, die maakt wie ik ben wie ik ben.

Tips voor het ontdekken van eigen identiteit

Graag deel ik een paar tips, die mij hebben geholpen met het ontdekken van mijn eigen identiteit. Voordat ik bezig kon gaan met het ontdekken van mijn eigen identiteit, heb ik hulp gezocht binnen de GGZ. Mijn trauma's en eetprobleem beheersten mijn hele dag, waardoor ik geen ruimte had mijn eigen identiteit te ontwikkelen. Door het accepteren van de juiste hulp, heb ik mijn verleden een plekje kunnen geven. Mijn PTSS is behandeld met EMDR-behandeling. Dit is een therapie die helpt de lading over trauma's te verminderen en de herinneringen aan traumatische ervaringen te verwerken. Verder ben ik vol enthousiasme begonnen aan een intensieve deeltijdtherapie voor mensen met autisme. Tijdens deze behandeling leer ik wat autisme bij mij inhoudt, hoe ik met de symptomen en kenmerken van mijn autisme om kan gaan en leer ik mijn diagnose te accepteren. Doordat ik nare gebeurtenissen uit mijn verleden voor een groot stuk heb verwerkt en ik leer hoe ik het beste om kan gaan met mijn autisme, kreeg ik ruimte om de vraag 'wie ben ik naast mijn diagnoses en trauma's?' te beantwoorden. Hulp aanvaarden kan dus een goede eerste stap zijn in het hele proces naar het zoeken van je eigen identiteit. De tweede tip die ik wil meegeven is: zie het als een zoektocht, niet als een doel! Probeer nieuwe hobby's uit, ga nieuwe uitdagingen aan, doe nieuwe ervaringen op die je anders zou afslaan. Geef jezelf de ruimte en tijd om te kijken wat je leuk vind in het leven, wat je kracht en energie geeft en waar je voldoening uit haalt. De derde tip die ik zou willen geven is dat je je omgeving bij je zoektocht kan betrekken. Mensen in jouw directe omgeving komen misschien met nieuwe ideeën en kunnen nieuwe inzichten geven. Omdat deze mensen op een andere manier naar jou kijken dan jij naar jezelf, kunnen ze jou helpen om aan je identiteit te werken. En de laatste tip, een tip die ik uit eigen ervaring geef is: vraag de mensen die voor jou dierbaar zijn om kenmerken te noemen de ze bij jou vinden passen en schrijf deze op. Zo kan je letterlijk zien, dat je méér bent dan je trauma's, verleden en diagnoses. Ik wens jou heel veel succes en vooral plezier in de zoektocht naar jouw eigen identiteit. Want vergeet niet: je bent zo veel méér dan jouw diagnoses en verleden.