Het bespreekbaar maken van suïcide

Mijn suïcidepoging

Ik neem jullie mee naar begin maart van dit jaar. Ik had de bodem van mijn mentale reis in het leven bereikt en al mijn vechtlust was verdwenen. Voor mijzelf zorgen lukte niet meer, laat staan het zorgen voor mijn huisdieren, het onderhouden van relaties en het runnen van een huishouden. Sinds vijf maanden werkte ik al niet meer, omdat ik toen noodgedwongen moest stoppen door een opname in een crisiskliniek. Hobby's had ik ook niet meer, omdat het mij geen plezier meer gaf. Ik leefde van therapieafspraak naar therapieafspraak en had geen doel meer in mijn leven. Al mijn energie werd opgeslokt door zelfdestructieve gedachten, zelfhaat en zelfkritiek. Daarnaast had ik last van de trauma's, die zijn ontstaan door een verleden waarin ik gepest en seksueel misbruikt werd. Het enige waar ik mij mee bezighield, was geobsedeerd denken aan de dood. Daarnaast was ik in mijn hoofd continue aan het plannen hoe ik mijn doodswens kon laten vervullen. Mijn leven was voor mij niet meer leefbaar. Elke dag stond in het teken van overleven en dat hield ik niet meer vol. Ik had last van nachtmerries, maar mijn ergste nachtmerrie begon op het moment dat ik wakker werd en de dag begon. Want elke dag die ik door moest worstelen, ervaarde ik als de hel. Die ene dag in maart besloot ik dat ik écht niet meer verder kon leven. De gedachte aan de dood gaf mij rust en juist daar snakte ik zo naar. Ik zat op de bank en keek door het raam naar buiten. Mijn partner zat naast mij op de bank, niet wetende wat voor een horrorscène zich in mijn hoofd afspeelde. Daar wilde ik zijn, hoog achter de wolken. Daar zou ik mijn rust kunnen vinden en geen pijn meer voelen. Ik besloot te proberen om suïcide te plegen. Dit deed ik door een overdosis medicatie te nemen. Ik deed dit met pijn in mijn hart, want ik wist dat ik mijn ouders, broertje, vriend, vriendinnen en huisdieren zou achterlaten. Ik besloot om de mensen die ik liefhad te verlaten, ondanks dat ik wist hoeveel ik van hen hield en zij van mij. Ik nam alle pillen in die ik had opgespaard, zette mijn laatste muziekje op en begon mijn afscheidsbrief te schrijven.

It will be easier

When the past is gone

The only way to go

Is the one you're on

You will never exist again

'Cause the devil don't care

The devil don't mind"

Dit waren de laatste woorden die ik hoorde, voordat ik het bewustzijn verloor. Nooit heb ik mijn afscheidsbrief afgeschreven.

Kiezen voor het leven

Ik opende mijn ogen en daar lag ik tussen vier witte muren. Er lagen vreemde mensen in bedden om mij heen. Mijn poging was mislukt en daar lag ik dan in een ziekenhuisbed met allemaal draadjes aan mijn lichaam geplakt. Naarmate de dag verstreek, begon ik mij wat beter te voelen. Ik mocht het ziekenhuis verlaten, mits ik meteen contact zou opnemen met mijn GGZ-behandelaar. Eenmaal thuis aangekomen, nam ik meteen contact op. Al snel volgde er een gesprek waarbij mijn ouders, vriend en drie behandelaren aanwezig waren. Gelukkig zag iedereen de strijd die ik elke dag leverde en de ondraaglijke pijn en onmacht die daarmee gepaard gingen. Iedereen die om de tafel zat, nam mijn doodswens erg serieus. Ze vroegen of ik erover na wilde denken om het deelnemen aan een behandeling nog één keer een kans te willen geven. Ik moest er goed over nadenken, want ik wilde eigenlijk geen therapie meer volgen. Het enige wat ik wilde was rust en dat kon ik vinden in de dood. Daar stond ik, op het randje van de afgrond. Mijn behandelaren en naasten hielpen mij inzien, dat ik nog een keuze had. Ik kon ervoor kiezen om te springen. Mijn andere keuze was om te draaien en stevige grond onder mijn voeten te voelen. Het was de moeilijkste keuze waar ik in mijn leven voor heb gestaan. Het was tijd om te kiezen tussen 'vechten voor mijn leven', of het opstarten van een levenseindetraject. Ik heb een aantal dagen met deze keuze in mijn hoofd geworsteld. Uiteindelijk besloot ik voor het leven te kiezen en in therapie te gaan. De nieuwe behandeling voelde als mijn laatste redmiddel. Ik ging de strijd niet aan voor mijzelf, want ik had de hoop al lang opgegeven en vrede gevonden in mijn dood. Ik besloot te strijden voor iedereen die mij liefhad, zodat ik hun geen verdriet hoefde aan te doen met mijn dood. In de deeltijdtherapie voor mijn autisme vond ik de lichtpuntjes waarvoor ik leefde terug. Voor het eerst in lange tijd voelde ik de liefde van mijn naasten weer door mijn aderen stromen. Daarnaast openbaarde zich mijn levensmissie: mijn verhaal met lotgenoten delen om zo het hebben van psychische kwetsbaarheden uit de taboesfeer te halen, meer openheid te creëren en (h)erkenning te bieden. Ik leefde weer in plaats van te overleven.

Tips tegen suïcidaliteit

Als er bij jou gedachten in het hoofd rondspoken aan de dood, dan heb ik een aantal tips voor jou. Ze hebben mij geholpen. Mijn eerste tip wil ik je op het hart drukken. Probeer te praten over jouw gedachten! Vertrouw iemand uit jouw steunsysteem (familie en goede vrienden) jouw gedachten toe. Denk je niet alleen aan de dood, maar maak je ook plannen? Dan adviseer ik je professionele hulp te zoeken. Je staat hierin niet alleen, want jouw omgeving kan jou hierbij helpen. Als je al in behandeling bent, wil ik je aanmoedigen om de ernst van jouw suïcidaliteit met spoed aan te kaarten bij jouw individuele behandelaar. Voordat ik mijn derde tip geef, heb ik een oefening voor je. Leg je gebalde vuisten eens in je schoot. Zorg dat je die gebalde vuisten zo krachtig mogelijk aanspant. Waarschijnlijk zal je dit een hele tijd kunnen volhouden, maar het is onmogelijk om het eeuwig vol te houden. Je kan je gebalde vuisten niet eeuwig aanspannen en zo kunnen ook je zelfmoordgedachten niet eeuwig pieken. Mijn derde tip is het zoeken van afleiding om zo de 'gedachtenpiek' aan de dood te kunnen verdragen. Je kan jezelf afleiden door jouw gedachten op te schrijven in een zwartboek. Dat is dan ook mijn laatste tip. Zet de woorden die in je hoofd rondspoken op papier. Het inkt uit je pen vult de pagina's van je boekje en maakt daarmee ruimte in je hoofd om helder te kunnen nadenken. Als laatste wil ik je een boodschap meegeven vanuit mijn hart. Je kan maar één keer in het leven een einde maken aan je bestaan. Maak die keuze niet uit emotie, maar zorg dat het een weloverwogen beslissing is. Ik bekijk het nu zo: je kan áltijd het leven nog beëindigen, dus probeer eerst alle mogelijke opties uit om te herstellen. Het lijkt nu misschien onmogelijk, maar ik vertrouw erop dat jij kan herstellen. Gun jezelf nog wat tijd om te herstellen, want dat ben je waard!

Tip voor de omgeving

Suïcidegedachten zijn belangrijk om te benoemen, maar praten over deze gedachten is niet makkelijk. Vaak is er een angst voor onbegrip. Het zou zomaar kunnen dat iemand in jouw omgeving hierdoor in eenzaamheid aan het strijden is tegen gedachten aan zelfmoord. Als je als omgeving vermoed dat een bekende met suïcidale gedachten loopt, ga dan het gesprek niet uit de weg. Suïcidale mensen willen vaak graag over hun gedachten praten, maar de angst en het schaamtegevoel maken de drempel te hoog. Door te luisteren, serieus te zijn en begrip te tonen, verlaag je de drempel voor de ander en dan lukt het vaak om te praten. Mocht je de situatie niet vertrouwen, schakel dan (in overleg) professionele hulp in.