Hoe open ben jij?

Anoniem delen van mijn psychische kwetsbaarheden

Sinds 1 februari 2017 deel ik mijn eigen ervaringen rondom mijn psychische kwetsbaarheden en uitdagingen anoniem op mijn account 'zebra.on.the.way'. Ik maakte destijds bewust de keuze om mijn account anoniem te houden. In de hoofdrol stond een zebra knuffeltje. Via haar gaf ik een inkijkje in mijn leven met de ups en de downs die daarbij hoorden. Ik koos voor een zebra knuffeltje, omdat een zebra strepen heeft. Ze lijkt op mij, want ik heb ook strepen. Die strepen (littekens) zijn het gevolg van zelfbeschadiging. Eén van de onderwerpen waarover ik op Instagram wilde gaan schrijven. De zebra werd dus mijn alter-ego en nam mijn lezers mee in mijn reis door het leven met psychische kwetsbaarheden. Ik besloot om over mijn littekens te schrijven, over hoe ze zijn ontstaan. Ik besloot over mijn PTSS te schrijven en over mijn pestverleden. Achteraf gezien vind ik het ontzettend jammer, dat ik mijn account anoniem hield. Waarom heerst er toch zo'n taboe op het leven met psychische kwetsbaarheden? Waarom durven wij niet gewoon open te zijn over de moeilijkheden uit ons leven? Twee vragen waar ik nog steeds geen antwoord op heb.

De dag dat ik 'uit de kast' kwam

Dit jaar staat mijn therapie in het teken van het ontdekken van mijn eigen identiteit. Ik probeer nieuwe hobby's uit, ga nieuwe uitdagingen aan en onderzoek hoe ik mijzelf verder kan ontwikkelen. Ik ga de uitdaging aan om meer mijzelf te mogen zijn en mijn lichaam te accepteren (mét littekens). Ik had behoefte aan deze zoektocht, omdat ik merkte dat ik mijzelf begon te identificeren met mijn diagnoses en trauma's. Tijdens dit proces begon ik ook na te denken over mijn anonieme Instagramaccount. De vraag: 'hoe kan ik écht mijzelf zijn en accepteren als ik mijzelf verberg achter een knuffeltje?', kwam in mij naar boven. Ik besloot mij niet langer te willen schamen en mij gefaald te voelen over mijn verleden. Op 16 april dit jaar besloot ik een foto van mijzelf te posten en mij opnieuw voor te stellen. Een keuze, die ik wel heel spannend vond, omdat er altijd een kans bestaat dat mensen misbruik maken van je openheid en eerlijkheid.

Meningen over openheid verschillen

De meningen over het delen van persoonlijke verhalen, zijn heel uiteenlopend. De een is hier voorstander van en zegt dat het helend kan werken om over psychische kwetsbaarheden te praten. Zij maken zich hard voor het doorbreken van taboes en het verminderen van de stigmatisering rondom psychische kwetsbaarheden. De ander is er fel op tegen dat mensen hun levenservaringen online delen. Want er worden veel negatief geladen en triggerende berichten geplaatst. Er zijn bijvoorbeeld pro-ana berichten te vinden. Dit kan Instagrammers met een eetstoornis motiveren weer te gaan afvallen. En iemand die zich bijvoorbeeld beschadigt, kan geconfronteerd worden met triggerende foto's van open wonden en heftige littekens. Deze beelden kunnen uitdagen om zelf ook terug te vallen in zelfbeschadigend gedrag. Instagram kan een positief platvorm zijn, maar er is dus ook een keerzijde.

Waarom ik openlijk mijn kwetsbaarheden deel

Nu vraag je je misschien af wat mijn beweegredenen zijn om mijn kwetsbaarheden en ervaringsverhalen openlijk online te delen. Dat komt omdat ik zou willen dat er meer gepraat wordt over psychische kwetsbaarheden in het dagelijks leven, zodat mensen hier niet meer alléén mee hoeven te lopen. Verder is het mijn doel om anderen (h)erkenning te kunnen bieden. Ik wil mijn negatieve ervaringen gebruiken om anderen te helpen, zodat mijn pijn niet voor niets is geweest. Ook wil ik mensen laten zien dat je het jezelf niet kwalijk hoeft te nemen, dat je tegen psychische uitdagingen bent aangelopen. Het kan immers iedereen gebeuren, dat je hier in je leven tegenaan loopt. Verder is het niet een keuze die je maakt, maar iets dat je overkomt. Je hoeft dus de schuld niet bij jezelf te zoeken, of je te schamen. Ik vind het eigenlijk ook niet meer van deze tijd dat we ons zouden moeten schamen, dat we hulp hebben gezocht voor de psychische problemen waar we tegenaan zijn gelopen. Het zou niet zo'n ontzettend zwaar beladen onderwerp moeten zijn, waar veel vooroordelen en stigma's aan vast kleven. Daar streef ik dan ook naar: een maatschappij waarin er open gepraat kan worden over psychische kwetsbaarheden en waarin het hebben van GGZ diagnoses geen beperkende factor hoeft te zijn waar veel vooroordelen aan vast kleven. Zo ben ik Sanne mét mijn verleden, mijn diagnoses en trauma's. Maar besef wel dat ik méér dan dat ben. Ik ben een hele persoonlijkheid die is gevormd door mijn opvoeding, ervaringen, levensloop, interesses en karaktertrekken. Ik wil jullie een kijkje geven in mijn leven waarin ik mijn positieve ervaringen belicht, maar ook de impact deel van de psychische uitdagingen waarmee ik moet leven. Ik ben goed zoals ik ben en wil jullie helpen inzien dat jullie waardevol zijn, ondanks de psychische uitdagingen waar jullie in het leven voor zijn komen te staan. Deze bepalen namelijk niet wie je bent, maar kunnen de wijze waarop jullie in het leven staan helpen te verklaren.

Wat kan je delen?

Deel maar dat je het zwaar hebt en dat je het even niet meer ziet zitten. Deel je gedachten en emoties. Jouw account hoort een veilig plekje te zijn, waar jij jezelf mag zijn en kan uiten. Maar vergeet niet dat er vele anderen zijn met psychische kwetsbaarheden, die jouw berichten kunnen lezen. Realiseer je dus wat de impact van jouw bericht kan zijn op een ander. Ik zou je dan ook willen vragen om geen aanstootgevende foto's te plaatsen, of je te verliezen in het delen van gruwelijke details over wat je is overkomen. Dit soort ongewenste berichten, kan anderen ontzettend beschadigen en hun herstel in de weg zitten. Zorg dat je jouw herstel op een respectvolle, positieve manier uitbeeldt en verwoordt. Niet alleen om zo anderen te beschermen, maar ook uit zelfliefde. Je verdient het om respectvol en liefdevol om te gaan met je eigen herstelproces. En zo kan je anderen juist inspireren en motiveren.