Mijn leven met boulimia
Hoe ontstond mijn eetstoornis
Sinds mijn 17de (2013)
ben ik gediagnosticeerd met een posttraumatische stress stoornis en krijg ik
daar hulp voor binnen de GGZ. Ik liep PTSS op, nadat ik in twee relaties
seksueel ben gemanipuleerd en misbruikt. Na het misbruik raakte ik mijn
vriendengroep kwijt en moest ik mijn studie door omstandigheden stopzetten. Ook
verloor ik het contact met mijn lichaam. Mijn lichaam voelde 'vies' en niet
meer van mij. Mijn zelfbeeld heeft dus flink onder het seksueel misbruik
geleden en ik had het gevoel de controle over mijn leven compleet te verliezen.
Als gevolg van de PTSS leed ik aan herbelevingen en had ik dagelijks last van
heftige nachtmerries. Om rust in mijn hoofd te krijgen en een gevoel van
controle te ervaren, begon ik mijzelf te beschadigen. Ook verschenen de eerste
kenmerken van eetgestoord gedrag. Eten werd een obsessie voor mij. Toen ik het
gevoel had nergens meer controle over te hebben in mijn leven, werd eten mijn
houvast. Ik kon ten slotte zelf beslissen wat ik at en dronk en dat kon niemand
mij afpakken.
Onschuldig afvallen, of een obsessie?
De eerste maanden dat ik met het
veranderen van mijn voedingspatroon bezig was, begonnen onschuldig. Ik was iets
te zwaar en wilde graag een paar kilo afvallen. Ik besloot dat ik wat minder en
vooral gezonder ging eten. Ook wilde ik meer gaan bewegen, omdat dat mijn
gezondheid goed zou doen. Al snel werd voeding en beweging een obsessie voor
mij. Ik begon boekjes bij te houden waarin ik opschreef wát ik at en dronk en
hoeveel calorieën het bevatte. Ook hield ik boekjes bij waarin ik opschreef
hoeveel ik op een dag had bewogen en hoeveel calorieën ik hiermee had verbrand.
Ik begon steeds meer voeding uit mijn schema te schrappen, in de hoop wat
sneller te kunnen afvallen. Weken en maanden verstreken en mijn obsessie met
eten bleef maar groeien. Elke dag werd een wedstrijd in mijn hoofd, om te
kijken hoe weinig ik zou kunnen eten. Elke nieuwe dag wilde ik minder calorieën
tot mij nemen dan de dag ervoor. Het gaf mij een intens gevoel van controle en
dat zorgde ervoor dat het trauma naar de achtergrond verdween. De eerste weken
viel ik ontzettend veel af. Maar op een gegeven moment stabiliseerde mijn
gewicht. Inmiddels had ik een ongezond laag gewicht bereikt. Op dat moment
besloot ik meer te gaan sporten. Eerst plande ik een vaste wandeling in voor de
middag. Maar al snel moest ik van mijzelf zowel 's ochtends als 's middags
wandelen en 's avonds ook nog eens een keer gaan hardlopen. Tussendoor deed ik
ook nog wat krachttraining. Het vele bewegen zorgde ervoor dat ik nog meer kon
afvallen. Dat was dan ook het moment dat ik mijn laagste gewicht bereikte. Elke
dag was een grote strijd en stond geheel in het teken van obsessief eetgedrag
en bewegingsdrang. Mijn dag begon met een bezoekje aan de weegschaal en
eindigde met een bezoekje aan de weegschaal. Ook dit werd dwangmatig in een
notitieboekje genoteerd. Mijn directe omgeving begon zich zorgen over mij te
maken omdat ze mij zichtbaar zagen afvallen. Ze voelden zich ontzettend
machteloos. De buitenwereld was echter ontzettend enthousiast over mijn nieuwe,
dunne lichaam. Dat voedde het 'boulimia-stemmetje' in mijn hoofd. Was dit dan
het beeld van hoe een mooi lichaam eruit moet zien?! Mensen die mij eerder niet
mochten en mij zelfs hebben gepest omdat ik wat voller was, mochten mij nu
ineens en zochten contact met mij. De complimenten gaven mij weer een beetje
een gevoel van eigenwaarde. En juist daar snakte ik zo naar. Na het misbruik
voelde ik mij namelijk eenzaam en ik walgde van mijn lichaam. Ik verlangde naar
het hebben van nieuwe sociale contacten. En als ik dat met dit nieuwe lichaam
kon bereiken, dan moest ik daar de prijs maar voor betalen. Ik putte mijn
lichaam volledig uit. Mijn haar werd dunner, mijn huid werd slechter, ik had
geen energie meer om leuke dingen te doen en lopen en fietsen ging steeds
zwaarder. Maar het allerergste was dat ik geen plezier meer had in leuke dingen
doen. Gezellig uit eten gaan, met z'n allen naar een pretpark gaan, of een
dagje naar de bioscoop. De boulimia had mij in haar macht, want tijdens al deze
leuke activiteiten werd er ook gegeten. Eten dat ik 'niet mocht' hebben. Ik
ontnam mijzelf alles wat plezierig was om zo mijn eetprobleem te kunnen
verbergen en kwam in een (sociaal) isolement terecht.
Proppen maar
Na een aantal maanden hield ik
het uithongeren en het vele bewegen niet meer vol. Ik begon stiekem te eten.
Dit deed ik op momenten dat ik alleen was. Ik hongerde mij gedurende de dag uit
en 's avonds kwamen dan vaak de eetbuien. Ik at zo veel totdat het pijn deed in
mijn buik en ik bijna moest overgeven. Aan de ene kant gaf het overeten mij een
gevoel van controle, omdat ik zelf besloot al dat eten mijn lichaam in te
proppen. Aan de andere kant overat ik mijzelf als straf. Omdat ik het hongeren
niet kon volouden, moest ik mijzelf maar goed straffen door mij misselijk te
eten. Ik at grote hoeveelheden ongezonde voeding. Zo kon ik tien dik belegde
boterhammen achter elkaar naar binnen werken, maar ook bijvoorbeeld
verschillende plakken chocolade, pakken koekjes, of een bak ijs van een halve
liter. Vaak ging ik ook in mijn eentje naar de supermarkt om ongezonde snacks
te kopen en dit verstopte ik in mijn kamer. De lege verpakkingen gooide ik
buiten weg, of op andere plekken waar niemand erachter kon komen. Door het
stiekeme eten voelde ik mij ontzettend schuldig. Ook voelde ik mij gefaald dat
ik het uithongeren niet vol kon houden.
De diagnose
