Sanne Landman

Mijn verhaal in het kort

Ik ben Sanne en ik ben vierentwintig jaar oud. Ik woon in een flat in Zwolle met mijn vriend en een stel huisdieren. Wij hebben twee katten (Luca en Hukkie), een hond (Luna) en acht ratten (de namen zal ik jullie besparen). De dieren maken mij intens gelukkig! Naast het knuffelen en verzorgen van mijn dieren houd ik van échte post schrijven, postzegels verzamelen, muziek luisteren, wandelen, schrijven en lezen. 

En dan is het altijd gebruikelijk om iets over 'werk' te vertellen. Momenteel is er geen ruimte in mijn leven om te werken, omdat ik psychisch aan het herstellen ben van een lange, uitputtende periode vol psychische problemen. Deze hebben mij zes jaar lang geteisterd waarvan ik vier jaar lang verkeerd ben behandeld door een verkeerde diagnose. Twee jaar geleden stonden mijn diagnoses; PTSS, boulimia, zelfbeschadiging, autisme en chronische suïcidaliteit, eindelijk vast. Eindelijk was het duidelijk dat dit dus de monstertjes, die het leven voor mij zo moeilijk maakten. In de afgelopen twee jaren van mijn strijd, kreeg de suïcidaliteit langzaam steeds meer macht. Het overleven in plaats van leven had mij zo moe gemaakt dat ik in maart van dit jaar een zelfmoordpoging deed. Blijkbaar was het nog niet mijn tijd. Met het ondernemen van en suïcidepoging had ik in mijn ogen het diepste punt van het dal bereikt. Dat ik nog leefde zag ik als een kans en ik pakte die kans om nog één keer te vechten voor mijn herstel. In het afgelopen half jaar heb ik hard gevochten om te staan waar ik nu sta. Ik heb besloten mijn verleden als bron te zien om te kunnen groeien. Waar ik voornamelijk energie in heb gestoken binnen mijn herstel is het herontdekken wie ik ben en zelfacceptatie. Verder heb ik tijdens het opnieuw vormen van mijn identiteit een passie ontdek; bloggen! Het liefst schrijf ik vanuit mijn eigen ervaring over het leven met psychische kwetsbaarheden. Het schrijven werkt voor mij helend en ik hoop anderen ermee te kunnen helpen. In het afgelopen half jaar heb ik ook zelf keuzes leren maken. In de afgelopen jaren voelde het voor mij alsof ik geleefd werd. Het voelde alsof ik als bijrijder in een auto zat en dat anderen het stuur in handen hadden. Zij besloten welke paden ik insloeg en hadden de regie over mijn auto. In het afgelopen half jaar ben ik het stuur steeds meer gaan overnemen en ik voel steeds meer dat ik zelf de controle heb over mijn leven. Er zijn veel keuzes die ik de afgelopen maanden heb gemaakt. Zo heb ik gekozen voor het leven! Daarnaast heb ik ervoor gekozen om de behandelingen binnen de GGZ nog een kans te geven. Momenteel volg ik traumatherapie om mijn verleden met pesten en seksueel misbruik te verwerken. Ook volg ik CGT-therapie. Hierbinnen leer ik om in situaties die spanningen en negatieve emoties oproepen, helpende gedachten in te zetten en daarmee ook helpend gedrag. Verder heb ik de keuze gemaakt om mijn droom te verwezenlijken. Ik wilde van jongs af aan graag ratjes fokken en inmiddels heb ik mijn eerste nestje rittens gehad. Binnen een korte tijd zal een tweede nestje geboren worden en kan ik zeggen dat ik een start heb gemaakt als hobbyfokker. Dat is een droom die uitkomt! Verder schrijf ik blogs voor zebravoorlichting en dsmmeisjes en schrijf ik mijn eigen blogs op mijn Facebook  en Instagram. Ik deel mijn ervaring over het leven met psychische kwetsbaarheden, omdat het mijn missie is om het taboe dat heerst te doorbreken. Ook wil ik mensen met mijn verhaal (h)erkenning bieden, openheid creeëren en ervoor zorgen dat minder mensen in eenzaamheid leven. De laatste keuze die ik heb gemaakt, is dat ik er klaar voor ben om weer mijn steentje bij te dragen binnen onze maatschappij. Ik ben druk bezig met het opstarten van vrijwilligerswerk. Ik heb gekozen voor werk waarbij ik mijn persoonlijke ervaring voor organisaties wil gaan inzetten.

Doel van deze blog 

Met mijn blogs op zebraonthewaystory neem ik jullie mee in mijn reis door het leven en deel ik over de rol die mijn psychsiche kwetsbaarheden hierbinnen innemen. Het zal je vast opvallen dat ik dus veel praat over (mijn) psychische klachten, GGZ-labels en over de hulpverlening. Het doel van het schrijven van mijn blogs over mijn mentale gezondheid is het taboe rondom DSM-diagnoses te doorbreken en openheid te creëren. Onderwerpen die aan bod komen, zijn: zelfbeschadiging, leven met trauma's, eetstoornissen, autisme, de invloed van GGZ-labels, de impact van een misdiagnose, de voordelen van labelen, taboes en stigma's en de hulpverlening. Ik hoop dat onze maatschappij door het lezen van mijn ervaringen meer begrip gaat opbrengen voor mensen met een GGZ-label en minder snel over deze groep gaat oordelen. Wat ik vooral wil overbrengen, is dat wij over onze mentale gezondheid mogen praten. Verder hoop ik anderen te kunnen inspireren dat het mogelijk is om te herstellen van psychische kwetsbaarheden.